De poort van bevrijding

“Elke gebeurtenis, elk gevoel en elke gedachte bevat een opening naar een andere wereld.”

Onze dagen zijn gevuld met gebeurtenissen die ons zowel uiterlijk als innerlijk in beweging brengen. Wanneer een gebeurtenis ons een prettig gevoel geeft zijn we gelukkig en tevreden, wanneer er iets gebeurt waar we last van hebben zijn we al gauw geneigd om instinctief met verzet te reageren. Verzet in de vorm van ontkenning, emoties als boosheid, paniek en verbijstering of we reageren door juist het tegendeel te bewijzen.

Het is opvallend hoe anders we reageren op positieve gebeurtenissen dan dat we op negatieve gebeurtenissen reageren. Het is alsof we onbewust al gekozen hebben om fijne situaties belangrijker te maken dan vervelende situaties. Wanneer iets goed is en we ons er prettig bij voelen, accepteren we dit als een logisch gegeven en kunnen we ons aan dit meegaande principe overgeven. Het leven is goed en alles zit mee. De promotie is binnen, de nieuwe auto kan opgehaald worden, alle verkeerslichten springen op groen en de zon lacht ons tegemoet. Het komt op zo’n moment niet in ons op om deze meegaandheid, dit moeiteloze op zijn werkelijkheid te toetsen. Om te onderzoeken waarom je zo opgelucht bent dat je promotie doorgaat, je zo trots bent op je nieuwe auto, of zo blij dat de zon eindelijk weer eens schijnt. Waarom zou ik dat doen? Waarom zou ik dat wat goed gaat en wat mij gelukkig maakt verdacht maken? Dat is toch gek? Hoe kan je dan genieten, als je zo kritisch naar alles kijkt?

Wanneer het leven mee zit nemen we dit graag voor lief en buiten dit gunstige verloop zo lang mogelijk uit.

Hoe anders is het als je in de problemen zit? Je dreigt je baan te verliezen of je kinderen zijn ziek. Je hebt een burn-out of je relatie dreigt op de klippen te lopen. Hoe anders ben je dan? Al gauw sluipt paniek in je leven. Deze paniek zet je aan tot emotionele handelingen en een wanhopig gemoed. Vanuit je verantwoordelijkheid zoek je naar oplossingen, maar ook je zoekende gedachten vinden geen werkelijke rust bij de oplossingen die je vindt.

Obstakels in je leven brengen veel meer in beweging, laten je veel meer kanten van jezelf zien dan wanneer er geen vuiltje aan de lucht is.
Wanneer de nood echt hoog is, worden we door de omstandigheden gedwongen om de geijkte oplossingen los te laten en op zoek te gaan naar een duurzamer zicht op de situatie. Een perspectief wat we voorheen niet kenden, omdat we simpelweg niet voldoende uit ons comfortabele leven werden gehaald.

Doordat we zo gericht zijn op maatschappelijk succes, werelds geluk en welvaart, we zo gevormd zijn naar die prettige manier van leven, zo onze voorkeur hebben voor deze uiterlijke vorm van zekerheid en rust, zijn we het zicht op onze geestelijke ontwikkeling en weerbaarheid uit het oog verloren. Wanneer alles goed gaat worden we al gauw lui, als het niet goed gaat raken we in paniek omdat we zien dat er geen duurzaam werelds alternatief is om met ongeluk om te gaan. En omdat er op dit uiterlijke en dus wereldse niveau geen wezenlijke oplossing is voor onze problemen, zoeken we naar meer wereldse afleiding, en vinden we al gauw genot in de vorm van, fysieke uitdagingen, seksuele uitspattingen, eten en overige materiële bezittingen.

“De uitgesproken en vanzelfsprekende voorkeur waarmee we kiezen voor het prettige en genotvolle, maakt ons zwak in tijden van nood en afhankelijk van de wereld om dit ‘op te lossen’.”

“Als we op een dieper niveau geluk en vrede willen ervaren, dienen we af te dalen in onszelf.“

Het kenmerkende aan een dieper niveau van geluk en vrede is de mate van onafhankelijkheid die hierbij ervaren wordt. Waar we met geluk vanuit de wereld al gauw beperkt worden door de diepte van onze portemonnee of de vrijgevigheid van anderen, kunnen we in de diepte van ons innerlijk een grote mate van onafhankelijkheid ervaren die totaal los staat van de wereld en haar beperkend oplossend vermogen.

Waar de diepte van onze portemonnee bepaald wordt door de mate waarin we ons verbinden met de wereld en onze drang om onszelf te bewijzen aan haar, kunnen we in de alleenheid met onszelf een diepte vinden die uiterst persoonlijk en uiterst onverstoorbaar is en daarnaast volledig tot onze beschikking staat. Een diep gevulde bron van rijkdom die met geen geld te bemachtigen is. De bron van ons leven is van een oneindige diepte die met elk toewenden je meer en meer opneemt in een wereld die zo rijk is van ontdekkingen dat met elke stap die je hierin zet, je vitaler en energieker wordt dan je ooit van te voren dacht te kunnen zijn. Verbonden zijn met deze bron is daarom verbonden zijn met een kracht die je elke keer weer opnieuw definieert. De bron is zo levendig dat elke aanraking ermee je dieper verbind met de zin van jouw leven.

De poort
“Om toegang te krijgen tot de bron, dienen we ons te verbinden met alles dat het leven ons aanreikt.”

De poort van bevrijding vormt de opening naar een ruimer begrip van de werkelijkheid. Ieder mens ervaart zijn leven uiterst subjectief. Toch menen we vaak dat er maar één werkelijkheid is en wel die, die we zelf ervaren, kunnen zien, kunnen voelen en beredeneren.
Omdat de werkelijkheid zo subjectief is, maakt deze persoonlijke invulling het extra moeilijk om met een vrije blik naar je leven te kijken. Wanneer we doorkrijgen dat alle wereldse genoegens en oplossingen ons niet dichterbij een gevoel van echtheid en eenvoud brengen en we daarom vermoeden dat we dichter bij huis moeten zoeken naar wezenlijk geluk, dan is het fijn om te weten dat in elke moment en elke situatie een toegangspoort aanwezig is die leidt naar de bron van rust en vrede, van werkelijke overgave en wijsheid.

Hoewel de poort op elk moment beschikbaar en aanwezig is, kost het ons vanuit onze voorkeursoriëntatie best veel moeite om haar te zien en laat staan te betreden. Haar te zien vergt een grote oplettendheid en gefocuste aandacht. Om haar te mogen betreden dienen we onszelf af te leggen.

Om de poort tot de bron te kunnen zien, richten we onze aandacht volledig op het Nu. Op dit moment. Er kan een enorme scherpte en helderheid tevoorschijn komen wanneer we realiseren dat Nu het enige is wat werkelijk bestaat. Onszelf in het middelpunt zetten van ons leven, betekent dat de grondvoorwaarde om verder in deze werkelijkheid af te dalen is volbracht. Wanneer we zo helder en aanwezig zijn, is de volgende stap om vanuit deze opmerkzaamheid te zien waar we onbewust nee tegen zeggen.

De ruimere werkelijkheid zegt tegen alles Ja. Ja omdat het ís. Ja omdat het waardevol is, Ja als de kortste bewoording van wat overgave is. Als we opmerken dat we ergens Nee tegen zeggen, dan is het niet zo dat dit Nee eerst een Ja moeten worden voordat je verder kan. Als dit wel zo was, dan zou je jezelf forceren en de werkelijkheid anders maken dan ze is. Als je in jezelf een Nee opmerkt, een weigering, een weerstand een angst of wat dan maar ook, zeg dan Ja tegen je Nee. “Ja, ik heb je gezien en Ja ik ben blij dat mijn Nee er is. Ook mijn Nee is waardevol en daarom laat ik hem onveranderd zoals hij is.”
In wezen zeg je Ja tegen alles dat je opmerkt. Zodra je Ja zegt tegen alles, heb je jouw persoonlijke voorkeur ondergeschikt gemaakt aan de werkelijkheid en daarmee de werkelijkheid een stuk minder belast met jou als subject.

“De poort van bevrijding opent zich voor hen die klein genoeg zijn om haar werkelijkheid te betreden.”

Ja zeggen tegen alles dat je opmerkt is een diepe buiging maken voor datgene wat je niet begrijpt. Je erkent dat je het niet weet maar wel bereid bent om het te gaan begrijpen. Erkennen dat je het niet weet maakt ook dat bereid bent om te luisteren, om begeleid te worden door iets dat groter is dan jij, wijzer is dan wie jij bent geworden en je verder wilt brengen dan de grenzen die je jezelf hebt aangemeten.

De zeven treden naar de Bron
Elke emotie, elk gevoel, elke gebeurtenis die ons raakt is een toegangspoort tot de Bron van geluk en vrede. Zodra we niet langer vanuit onze persoonlijke voorkeur de werkelijkheid invullen, interpreteren of afwijzen, maar werkelijk gemotiveerd zijn om verder te komen op ons pad en niet langer de afleiding verkiezen boven de werkelijkheid, kunnen we beginnen aan de afdaling. Met het erkennen van de waarde van de situatie waar we op in gaan hebben we ons al verbonden met de bron van geluk en vrede. De zeven treden naar de Bron zijn verdiepingen in ons bewustzijn waarmee we verder indalen in de levende omvattende rijkdom die tot onze beschikking staat en op onze nadering wacht.

De eerste trede
Vanaf het moment dat we ons overgeven aan de rijkdom van het Nu voelen we een ontspanning die we op werelds niveau niet kunnen ervaren. Het is de ontspanning van het opgegeven verzet. Het is het fysieke loslaten van spanningen en emoties. De opgetrokken houding die het resultaat is van je verzet is niet meer nodig. Je kunt je spieren tot rust brengen en maakt meer en meer contact met de grond onder je voeten, het gras tussen je tenen en de wind die je lichaam streelt. Je weet je omvat door de natuur en dit maakt je nederig en klein. De eerste trede is hiermee de trede van ruimte en verbinding.

De tweede trede
De fysieke ontspanning en emotionele geborgenheid die je in je natuurlijke afstemming ervaart maakt dat ook je gedachten vrij worden van angst en verzet. Je emoties worden niet langer ontkent wat er voor zorgt dat het rustiger wordt in je hoofd. Tegelijk ontstaat er meer ruimte voor een andere energie. Een frisse en heldere kijk op je leven, waardoor je kleuren intenser beleeft, objecten scherper ziet en objectiever bent in je waarneming.

De derde trede
Waar de eerste tweede treden nog in het teken stonden van loslaten en achterlaten, staat de derde tree in het teken van inspiratie. Je fysieke en emotionele ontspanning en je heldere en frisse blik, niet langer bezet door oplossingsgerichte dwangmatige gedachten, maakt dat er meer en meer ruimte ontstaat voor inspiratie. De inspiratie is het begeesteren van jouw wezen met inzichten en verbindingen die je in staat stellen om op een dieper niveau te begrijpen waar je weigering, jouw Nee mee te maken heeft. Je leert jezelf kennen en voelt steeds duidelijker de waarde van de weigering. De weigering openbaart zich als gerichtheid en keuze, als kracht en creatie.

De vierde trede
De vierde trede is de trede van de waarde. De waarde wordt niet langer bepaald door de wereldse vorm waarin ze in dit leven ontmoet werd. De waarde strekt zich uit over vele levens waarin zij zich heeft opgebouwd. Dat wat je door vele ervaringen hebt beleefd, doorleefd en opgebouwd heeft het punt bereikt waarop je haar in haar volledigheid tot je kan nemen. Zo is de waarde van de weigering de volmaakte opbouw die een punt heeft bereikt dat ze klaar is om door jou tot bezit gemaakt te worden.

De vijfde trede
Deze trede is de trede van het innemen. Met het innemen ervaar je de onafhankelijkheid waarmee je jezelf hebt verrijkt. Je neemt alle ervaringen in je op en laat niets achter. Het is geheel van jou en door jou veroverd. Je hebt de volledige verantwoordelijkheid genomen en wilt ook niet anders!

De zesde trede
Met het in bezit nemen van jouw volmaakte ervaringen is de contour van jouw vorm veranderd. In je ervaring ben je rijker, in je vorm en begrenzing ben je zichtbaarder. De zesde trede is daarom de trede van de zichtbaarheid. De trede waarop je de wereld laat kennismaken met je nieuwe zelfverworven krachten. Het volbrachte innemen van jouw waardevolle ervaringen toont zich in de overtuiging waarmee ze de wereld in straalt. Het is onmogelijk om niet te zien dat je bent veranderd. De stelligheid waarmee je jezelf uitdrukt, spreekt van een ogenschijnlijk moeiteloze vanzelfsprekendheid.

De zevende trede
De zevende en laatste trede is de trede van compassie. Compassie is waar liefde en wijsheid samenkomen. Doordat je zo dicht bij de bron van alles bent aangekomen weet je je opgenomen in een eeuwigdurende dans van liefde. De ervaringen die zich in jou hebben opgebouwd, waar je tegen aanliep, die je pijn deden en je deed verstillen, de vele malen van uitstellen en ontwijken, van vluchten en weer stoten. De ervaring die je deed besluiten om er op in te gaan, om er niet langer tegen te vechten, de ervaring die een poort bleek te zijn die je in kon gaan, die je verder bracht, die je deed afdalen in besef en weten. Die ervaring maakt dat je weet wat je moet doen als je een ander met hetzelfde ziet worstelen. Die weet wat te doen, of juist niet te doen. Te laten omdat de tijd en het leven voor zichzelf zorgt en jij wel de weg kunt wijzen maar niet de weg kunt gaan.
De zevende trede grenst aan de Bron van al het leven. Vormt de laatste stap tot het opgaan in de Liefde zelf, de ruimte, de vrijheid van alom aanwezig Zijn.

En al dat resteert is dankbaarheid, dankbaarheid voor een wijze les geleerd.

Auteur: Alexander Holwerda 2015©